Kortgeleden zat ik na te denken over de dood. Dat heb ik wel vaker. Niet dat ik dan in een depressieve bui ben of zo, helemaal niet juist. Denken over de dood doe ik als ik in een opperbeste bui ben. Anders moet je het niet doen. In een depressieve bui zou je haast zelfmoord plegen als je daaraan denkt.
Maar goed, ik dacht over de dood na en zag mijzelf in een kist verdwijnen onder de grond. Toen schoot het door mij heen. Stel je nu eens voor dat je zelf niet door hebt dat je dood bent. Denk je eens in dat alleen anderen je dood vinden maar dat je jezelf bijvoorbeeld nog nooit zo fit hebt gevoeld. Je komt uitgerust op je werk en je merkt dat je stoel en bureau weg zijn gehaald. Je baan is met jouw verdwijnen wegbezuinigd. Je komt in het bedrijfsrestaurant en géén van je collega’s zegt iets tegen je. Ze zien je letterlijk niet staan.
Dat heeft dan ook wel weer voordelen want je kunt zo maar allerlei lekkernijen uit de schappen pakken zonderdat iemand het door heeft. Hooguit zal de overwerkte horecaman of -vrouw klagen dat de voorraden zo snel weg zijn en…dat de kas niet klopt. Niet dat je jezelf volpropt want je denkt wel degelijk aan het gevaar van overgewicht. Je weet immers niet dat je dood bent al begint je langzamerhand wel iets te dagen.
Er is namelijk geen enkele reden waarom je collega’s niets zeggen en waarom je vrouw en kinderen zo bedroefd bij elkaar zitten of juist doodleuk feestvieren. Langzaamaan krijg je het doodsbenauwd en ga je denken “ik wilde dat ik dood was”. En pas op dat moment dringt het definitief tot je door.
Nee, het lijkt me niets om opgeborgen te zijn in een kist terwijl je ontzettende trek krijgt in een harde mokka of een verse vlaai of een kroket. Geen bakker in de buurt alleen allerlei ongedierte dat zich naarbinnen wormt en een wat vochtige plantengeur. Het maakt me doodsbenauwd.
Tot ademens,
Kaj Elhorst
Service
www.katinkahesselink.net/theosofie_nl/bijnadood.html
My Home 
2 reacties
Comments feed for this article
mei 9, 2008 bij 10:55 am
Miranda
Triest of niet..
2 Jaar geleden zijn 3 vrienden van mij om het leven gekomen bij een ongeluk. En nee, geen drank, ze reden wel wat te hard. De oorzaak? Geen idee, er werd gedacht aan een technise fout.
Heel toevallig 6 weken voor het ongeluk had 1 jongen zijn begrafenis geregeld. Althans, de vriendin van zijn broer zei dat hij dat moest doen en hij ging er eens voor zitten. Gekscherend schreeuwde hij dat ie 6 witte volgauto’s wilde etc. Die waren er, dus dat was erg mooi.
2 van de 3 jongens waren niet bang voor de dood. Zij zijn over de kop geslagen, waren volgens de politie op slag dood en mee verbrand in de auto.
De andere jongen was WEL bang voor de dood. Wat ik toen heel erg vond om te horen, is dat net hij degene was die zonder onderlichaam (die zat nog in de auto) op de straat lag en langzaam dood ging..
Enge dingen hoor! Het mooiste zou misschien dan toch wel een hartinfarct zijn. En ik weet niet, ik durf bijna niet te zeggen dat zoiets mooi is.. Dubbel! Maar ik? Ik ben wel bang voor de dood… Oeh zeker! En moet daar ook niet teveel over nadenken, want dan word ik gek 😉
juni 9, 2008 bij 9:49 am
politiek
Miranda, ben je bang voor de dood of voor de ellende die eraan vooraf kan gaan? Ik denk wel eens dat je niet bang kunt zijn voor de dood omdat je niet weet hoe die eruit ziet. Je kunt niet bang zijn voor iets dat je niet kent, lijkt mij.